Piotr Kwiatkowski

Trudno uwierzyć, że już po raz 50. spotykamy się w polskich górach, by rozegrać turniej wyjątkowy, Mistrzostwa Polski Dziennikarzy w koszykówce. Dzięki naszemu sponsorowi, już od kilku lat rozgrywanym pod nazwą Energa Media Cup 2023.

Ja z perspektywy niektórych weteranów jestem wciąż świeżakiem. Zaczynałem dopiero w 2005 roku. Przeszedłem drogę, jak każdy młody uczestnik. Przyjechałem tu pełen woli walki, wygranej. Wyjechałem przegrany na parkiecie, ale absolutnie wygrany poza nim. I zakochałem się w tej atmosferze, w tym turnieju - bez pamięci.

W tym roku, gdy szykowałem się do organizacji turnieju, przewertowałem kilka starych folderów. Tych, które szykowali jeszcze Zdzisław Sroka, czy Adam Romański i Adam Greczyło. Zdzisław miał celne cytaty. Tak naprawdę mógłbym tutaj skopiować większość z nich i każdy pasowałyby do jubileuszowej edycji. Zawsze celnie potrafił podsumować. Świetny rozmówca. Chociaż człowiek młody dojrzałość docenia dopiero po czasie.

Jedno jest pewne i nie jest to żartobliwe. Bez Zdzisława nie byłoby niczego. Kto Zdziska znał, ten wie, że to był człowiek orkiestra. Urodzony organizator. To dzięki niemu od 1963 (z przerwami) mamy okazję się spotykać w Zakopanem (także w Szczyrku czy Brennej). Nikt się nie spodziewał, że dobijemy do 50 edycji. Gdy zmobilizowałem się (przy pomocy kilku starszych kolegów), by ruszyć z MPD i przywrócić je do życia, myślałem - jak Zdzisław, że uda się raz. Ale udało się wielokrotnie.

Energa Grupa Orlen, Totalizator Sportowy, Suzuki, Colloseum Investment - to firmy dzięki, którym mamy możliwość rozgrywania tych mistrzostw. Jak zawsze możemy liczyć na wsparcie prezesów Polskiego Związku Koszykówki i Energa Basket Ligi, Radosława Piesiewicza i Grzegorza Bachańskiego.

To dzięki nim wróciliśmy. Pomimo pandemii i problemów, które napotkaliśmy po drodze. Wy, jako drużyny też mieliście swoje kłopoty z budowaniem składów. Nie było łatwo wrócić po tylu latach, odbudować kontakty. Ale udało się nam w 2019 roku. I wspólnie zostaliśmy.

Zdzisława nie ma już z nami. Wielu kolegów także. Ta pamiątkowa tablica w holu zakopiańskiego Centralnego Ośrodka Sportu to hołd nie tylko dla Zdzisława, ale dla wszystkich. Podziękowanie, ale też szansa dla młodszych kolegów, by zapoznać się z historią.

Napisałem, że to turniej wyjątkowy. Dlaczego? Z wielu względów. Niezaprzeczalny urok Zakopanego w rzadkim momencie "poza sezonem". Ten czas trwa krótko, ale akurat wtedy my jesteśmy tutaj i z tego uroku czerpiemy pełnymi garściami. Wyjątkowy ze względu na atmosferę. Swoją drogą. W Zakopanem pierwszy raz miałem okazję siedzieć za sterami koparki. Na szczęście mimo wielu prób (grubo po północy) kolegom nie udało się jej uruchomić. Takie to właśnie również oblicza mają te mistrzostwa.

Tu wrócę do drugiego akapitu. Mistrzostwa Polski Dziennikarzy to turniej wielopoziomowy. Wysiłek na koszykarskim parkiecie to jedno. Natomiast wysiłek wieczorny, jest równie, a może i bardziej, intensywny. To dlatego z uśmiechem patrzymy na debiutantów, którzy marzą o wygranej, szykują taktykę, a często grali przecież na poziomie juniora czy seniora w poważną koszykówkę. Turniej w Zakopanem jest jednak brutalnym weryfikatorem. I zazwyczaj kończy się tak samo, stwierdzeniem "przynajmniej poza parkietem zajęliśmy pierwsze miejsce". Dokładnie, jak w moim przypadku.

To tworzy wyjątkowość. My nie tylko tu gramy w koszykówkę. Jesteśmy grupą różnorodną, ale przede wszystkim się lubimy. Lubimy przez te cztery dni oderwać się od rzeczywistości. Spędzić ten czas w sprawdzonym gronie kolegów z całej Polski. I chociaż większość widzimy tylko raz w roku, to mamy tutaj swój świat, w którym świetnie się czujemy.

Dziś, z pozycji organizatora, chciałbym podziękować nie tylko tym, którzy czynnie biorą udział w organizacji tego turnieju, sędziom, ale przede wszystkim Wam. Uczestnikom. Za to, że nadal się chce Wam przyjeżdżać, że możemy te mistrzostwa wciąż wspólnie celebrować, że potrafimy się zebrać w 150 osób i... jak pisał Zdzisław, strzelić kilka koszy i kilka kieliszków. Dziękuję Wam za to. Kontynuujmy to.

Piotr Kwiatkowski

Grzegorz Ziemblicki

50. Mistrzostwa Polski Dziennikarzy w koszykówce – słowo wstępu

Drodzy Uczestnicy i Organizatorzy MPD!

Od ponad 20 lat jestem zapraszany na Mistrzostwa Polski Dziennikarzy i na przestrzeni dziejów, a nawet wieków, widać jak ten bardzo pożyteczny turniej ewoluuje.

Od warunków gry począwszy (przenosiny z małej hali na dużą COS Zakopane), poprzez liczbę drużyn biorących udział, udoskonalaną organizację z roku na rok, statystyki, wyniki na bieżąco, medialność, sponsoring, a także poprzez poziom sportowy zawodów. Wszystko to sprawia, iż ludziom chce się za każdym razem tu przyjeżdżać.

Również z perspektywy sędziowskiej jest to duże i wymagające wydarzenie. Przez kilkadziesiąt lat przewinęło się tu wielu sędziów, którzy są lub byli sędziami najwyższych klas rozgrywkowych.Do tej pory w historii MPD, zawody prowadziło kilku sędziów międzynarodowych, w tym sędziowie igrzysk olimpijskich, mistrzostw świata, mistrzostw Europy, kilkunastu sędziów ekstraklasy, kilkudziesięciu sędziów szczebla centralnego, a także utalentowani sędziowie okręgowi. Wspomnieć trzeba, iż z obecnych władz wiceprezes związku i dyrektor ligi również szlifowali swoje sędziowskie umiejętności podczas MPD.

Sędziowanie MPD to jest zawsze wyzwanie dla sędziów, bo jak źle posędziujemy to o nas napiszą ;)))), a tak serio to jest taki obustronny challenge i możliwość bezpośredniego kontaktu z dziennikarzami oraz budowania atmosfery wzajemnego szacunku. W czasie sezonu sędziowie nie mają prawa komunikować się z mediami i gdziekolwiek w mediach społecznościowych wypowiadać się na temat pracy swojej czy innych kolegów. To żelazna zasada i całkowicie uzasadniona. Dlatego MPD jest również doskonałą platformą do wymiany myśli na linii dziennikarze – sędziowie. Głębsze poznanie kuchni dziennikarskiej i sędziowskiej pozwala lepiej się zrozumieć, a to z korzyścią dla basketu. Nikt z szanujących się dziennikarzy już nie powie, że mecz Anwil – Śląsk czy Legia – Stal Ostrów, to tylko dwie godziny pracy sędziów i luz. To tygodniowy proces odpowiedniego przygotowania się do meczu, skauting, przegląd ostatnich meczów, statystyki drużyn, odprawy w dniu meczu, mecz, feedback pomeczowy, analiza video meczu, raporty sędziowskie, raporty komisarskie. To cały pakiet spraw okołomeczowych. W dzisiejszym baskecie nie da się sędziować z marszu tak jak i grać basket bez przygotowania. A zawody koszykówki to mecz błędów zawodników, trenerów i sędziów. Sędziów zadanie to redukcja błędów do minimum.

Tak więc Panowie dziennikarze uwaga: będziemy Was skautować !!! :-)

Koszykarscy dziennikarze i sędziowie koszykówki to przede wszystkim pasjonaci basketu i każdemu z nas zależy na popularyzacji dyscypliny.
To czuje się z kolejnymi MPD, gdzie jest mniej protestów, emocjonalnych zachowań, co sprzyja atmosferze mistrzostw.
Wierzę, iż tak będzie w jubileuszowym wydaniu czego życzę sobie i wszystkim uczestnikom.

Grzegorz Ziemblicki

Dariusz Szarmach

Drużyny Wrocławia nie byłoby bez Krzysia Jaworskiego. Poznałem go w 1997 roku. Miałem wtedy 22 lata i pracowałem w „Słowie Polskim”. Internetu nie mieliśmy, komórek też, więc kiedy nie szliśmy na mecz czy do jakiejś sekcji sportowej, to czas wypełniało się z redakcyjnymi kolegami przy piwku. Jeden z moich szefów Jan Szczerkowski (góral, przyjaciel Jana Himilsbacha) w pewnym momencie ożywił się, bo do knajpy wszedł uśmiechnięty od ucha do ucha jegomość. – Cześć Janku! A co to za młodzież tu ściągnąłeś? Ten chudy, długi, może gra w kosza? – zagaił Krzysiu Jaworski. Od tego pytania do mojego pierwszego wyjazdu na MPD droga była już krótka.

To nie znaczy, że wyprawa do Zakopca okazała się też łatwa, bo z moimi nowymi kolegami koszykarzami jechało się w Tatry własnym busem i … piło karniaki. Rookie zawsze w naszej drużynie miał swoje obowiązki, m.in. musiał skakać przez strumień nieopodal Krupówek. Wszystko było oblodzone, koryto szerokie, a woda wartka. Taka emocjonująca zabawa. Jeden z kolegów mało się nie popłakał przed tą próbą, ale jakoś dał radę. Przy ubawie reszty drużyny. Stacjonowaliśmy zawsze w pensjonacie „Adria”, gdzie wieczory spędzaliśmy głównie na grze w bilard. Nasza droga na halę miała swój rytuał. Tuż przed Wielką Krokwią jeden z weteranów zespołu Krzysiek „Chrypek” Chryplewicz wysiadał z busa, udawał skoczka, a cała ekipa krzyczała: „Masahiko Harada!!!”. Na szczęście. Byłem młody i wydawało mi się, że z miejsca zawojuję parkiet w COSie. Szybko się przekonałem, że królem strzelców nie zostanę, a rywalizacja jest na wysokim poziomie. Tu nie było łatwo o wygraną. Najlepiej pamiętam boje z Katowicami, Krakowem i Koninem, z którymi to ekipami zakumplowaliśmy się z czasem najbardziej. Zespołem, przyjacielem wszystkich, był oczywiście Szczecin - fantastyczna brygada, która ponad sportowy wynik zawsze przedkładała dobrą zabawę. Nie grali może najlepiej, ale co z tego? Szczecin zawsze dostawał największe brawa na zakończenie turnieju. Za waleczną postawę na parkiecie i poza nim. Bo Mistrzostwa Polski Dziennikarzy w Zakopanem to impreza, która zahacza o survival. Rozegranie sześciu, siedmiu trudnych meczów w ciągu trzech dni, przy codziennych, nocnych Polaków rozmowach, jest wyzwaniem dla najtwardszych śmiałków.

Kiedyś, jakoś po siódmej nad ranem, doszło do wrocławskich derbów. Wszyscy widzieliśmy się w góralskiej knajpie kilka chwil wcześniej i na sali unosił się zapach… zmęczenia. W pierwszej akcji meczu spotkali się oko w oko Przemek Jaskułowski z Adamem Furykiem. „Jaskuła” kozłował i zagaił sprytnie do ziomka z Wrocka – „But ci się rozwiązał!”. Furyk bez zastanowienia schylił się do sznurowadła. „Jaskuła” momentalnie go minął, ale tak bardzo się śmiał, że zamiast wykończyć prosty dwutakt… rzucił piłkę pod obręczą. Po tej akcji oba zespołu dosłownie przewróciły się ze śmiechu.

Legendarny w naszej drużynie jest też mecz… futbolu amerykańskiego, który został rozegrany krasnalami ogrodowymi! Jest to jednak jedna z tych historii, które nie do końca nadają się do druku… Wrocławskich zespołów przez lata narobiło się aż trzy. Każda z tych drużyn potrafiła wywalczyć medal. W pewnym momencie jednak składy zaczęły się wykruszać i wraz z Mirkiem „Saskłaczem” Szczygłem doszliśmy do wniosku, że trzeba to wszystko połączyć w jeden team. I dlatego teraz jeździmy w… dwudziestu. W zespole mamy trenerów, koszykarzy, działaczy, ludzi od „suplementacji”. Są wszyscy.

Nasz zespół nazywa się „Wrocław – Banda Krzysia”. Wspomnianego na początku tej opowieści Krzysztofa Jaworskiego uwielbiali wszyscy. Jeździł na MPD od początku istnienia zawodów i oddawał im całe swoje wielkie serducho. Niestety, nasz przyjaciel umarł kilka lat temu. Na wzruszającym pogrzebie spotkała się wrocławska drużyna, która potem niezwykle zmobilizowana, po raz pierwszy w historii, wygrała dziennikarskie mistrzostwo Polski w Zakopanem. To był wyjątkowy wyjazd, a nasza radość niesamowita. Tamto złoto wydarliśmy niepokonanej przez lata Warszawie właśnie dla Krzysia!

Rok później sięgnęliśmy też po srebro, tym razem dla naszego przyjaciela Daniela „Groszka” Groszewskiego, który odszedł jakoś między turniejami. Takie to są zawody dla bandy z Wrocławia. Wyczekiwane spotkanie kumpli, braci i przyjaciół. Na dobre i na złe. Drużyna! Walczymy dalej! PS. Podczas MPD w Zakopanem zawsze wiele frajdy sprawiały mi także rozgrywki zwane „Piwkarzykami”. We współpracy z Dominikiem „Szewcem” Szewczykiem i „Jaskułą” zgarnęliśmy już 10 tytułów mistrzowskich. Zapraszamy wszystkich do stołu :)

Szarmach

Janusz Lipiński

Konin ma MPD w koszykówce.

Pomysłodawcą wyjazdów drużyny z Konina na Mistrzostwa Polski Dziennikarzy w Zakopanem była trójka facetów pracujących w Przeglądzie Konińskim: naczelny Ryszard Sławiński, późniejszy senator Rzeczypospolitej Polskiej, miłośnik biegania, Lech Gołyński, dziennikarz sportowy, triathlonista, pływak również miłośnik koszykówki oraz Ryszard Fórmanek, który miał za sobą przeszłość ligową w koszykówce. Był jednym z najlepszych fotoreporterów w naszym regionie.

Pierwsze wyjazdy miały charakter bardziej towarzyski niż sportowy. Kilka osób zmagało się z rywalizacją na boisku, pozostali to przede wszystkim ludzie powiązani z redakcją Przeglądu Konińskiego oraz osoby z innych mediów tj.: Głosu Wielkopolskiego, Zagłębia Wielkopolskiego oraz z oddziałów Gazety Poznańskiej i Gazety Wyborczej, którzy traktowali wyjazd turystycznie.

Na początku lat 90 tych trudno mówić o sile tego zespołu, co odzwierciedlały uzyskane wyniki i zajmowane miejsca w turnieju. Zdecydowanie jednak sytuacja zmieniła się w połowie lat 90-tych. O sile zespołu stanowili przede wszystkim ludzie, którzy pojawili się w mediach lokalnych. Był to okres powstawania stacji radiowych. W latach 92-94 powstały trzy rozgłośnie radiowe, dzięki czemu dużo młodych ludzi podjęło w nich pracę, byli dj-ami, dziennikarzami, reporterami, stąd dużo łatwiej było zorganizować drużynę koszykarską gotową do rywalizacji w mistrzostwach dziennikarzy.
W większości drużyna opierała się na pracownikach Radia 66. Wspieraliśmy się kolegami z Radia Konin czy też Zagłębia Wielkopolskiego i Przeglądu Konińskiego.

W latach 2000 zespół z Konina to zespół, który zaczął liczyć się w walce o medale. Doszły do współpracy osoby, które ukończyły dziennikarstwo. Mieli swoje „pięć minut” w mediach na terenie Konina. Powstawały portale internetowe, powstała lokalna telewizja. Media zatrudniały kolejnye osoby do pracy, co pomagało w kształtowaniu naszego zespołu.

Co istotne, wracając jeszcze do lat 90-tych, Konin co prawda wyników sportowych na parkiecie może nie miał najlepszych, ale za to przypomnieć należy, że podczas Mistrzostw Polski Dziennikarzy w koszykówce, nieodżałowany Staszek Garczarczyk z Poznania, organizował w COS-ie Sztafetowe Mistrzostwa Polski w pływaniu, a my dwukrotnie mieliśmy okazję stanąć na najwyższym stopniu podium.

Niestety, wśród nas już nie ma tych, którzy z nami byli od początku. Nie ma wspomnianego fotoreportera Przeglądu Konińskiego Ryszarda Fórmanka oraz spiker radiowy Andrzej Kolański. Nie ma też doskonale wpisującego się w klimaty Mistrzostw Polski Dziennikarzy w Zakopanem Maćka Pietrzaka, duszy towarzystwa, naszego trenera, mentora, a także wspaniałego kompana wszystkich wyjazdów.

Co dalej z Zakopanem?

Oczywiście życzę organizatorom, żeby nie zabrakło Im werwy, chęci i zacięcia do organizacji kolejnych imprez. Fajnie, że zmieniła się troszeczkę ta formuła, i różne osoby mogą się dodatkowo pojawiać. Mam tę przyjemność, że już drugie pokolenie o nazwisku Lipiński będzie dalej funkcjonowało przy tej imprezie. Mam nadzieję, że wzorem ojca, Robert doprowadzi do sytuacji, w której na parkiecie zobaczymy Borysa mojego wnuka, który świetnie zaczyna sobie radzić w koszykówce.

Janusz Lipiński

Grzegorz Bachański

Zakopane MPD – wspomnienie

Mimo że nie jestem dziennikarzem, to impreza ta zawsze wywołuje we mnie nostalgiczne wspomnienia, bo przecież – w zupełnie innej funkcji – brałem w niej udział nie raz.

A wszystko zaczęło się w końcu – a jakże! – wspaniałych lat 90-tych. To wtedy w szeroko rozumianym środowisku dziennikarsko-sędziowsko-związkowym padł pomysł wznowienia mistrzostw, które w latach 60-tych zaczął organizować nieodżałowany Zdzisław Sroka – krakowski dziennikarz i działacz koszykarski. W latach 90-tych mieliśmy w koszykówce wszystko – transmisje NBA, obcokrajowców w lidze, powstawały nowe hale, kluby, tworzyły się nowe zasady finansowania, ale brakowało imprezy, która mogłaby zjednoczyć środowisko i w trakcie której można by było swobodnie porozmawiać i wymienić poglądy.

I właśnie tę rolę zaczęły pełnić MPD w Zakopanem, które zaczęliśmy rozgrywać w obiektach kultowego Centralnego Ośrodka Sportu. Układ organizacyjny spięli młodzi i aktywni Adamowie – Romański i Greczyło a Zdzisław Sroka został Honorowym Przewodniczącym MPD. I została do zorganizowania już tylko kwestia … sędziów. Oczywiście obaj Adamowie posiadali duże doświadczenie i w tym fachu, ale była potrzeba czegoś więcej. Bo liczba redakcji i jakość dziennikarska przerosła najśmielsze oczekiwania organizatorów. Kogóż nie było w pierwszych edycjach! TVP, Gazeta Wyborcza, Życie Warszawy, Gazeta Wrocławska, bardzo silne reprezentacje dziennikarskie z Katowic, Krakowa, Szczecina, Gdańska, Konina. Wielu uczestników miało świetne koszykarskie CV i wciąż prezentowało wysoką formę, dlatego ustaliliśmy z Adamami, że obsługę sędziowską uzgodnimy z Kolegium Sędziów PZKosz. Tak się złożyło, że w owym czasie byłem już sędzią międzynarodowym i członkiem KS, więc szybko dogadaliśmy „deal”. Ja ustaliłem (nie bez trudu) ze Zbyszkiem Szpilewskim – ówczesnym szefem sędziów – że załatwię obsadę na MPD bez kolizji z obsadami na mecze ligowe. Nie było to łatwe, gdyż właśnie na przełomie marca i kwietnia rozgrywki w całej Polsce wchodziły w decydującą fazę. Ale daliśmy radę. Przez kilka lat byłem współorganizatorem MPD od strony sędziowskiej i wraz z Adamami oraz z Panem Zdzisławem stanowiliśmy swoiste jury d’appel turnieju.

Ach, cóż to były za turnieje! Począwszy od elementów historycznych, gdy Pan Zdzisio i Łukasz Jedlewski wspominali organizację mistrzostw z lat 60-tych i pojawiających się jako Gości - Gustawa Holoubka i Wojciecha Gąssowskiego i wielu innych, poprzez niekończące się jednoczące rozmowy aż do rana – zarówno na terenie COSu, jak i w wielu miejscach Zakopanego. Miało to swój absolutny klimat – wielu dziennikarzy mogło w swobodnej atmosferze zadać wiele pytań sędziom a Ci chętnie udzielali odpowiedzi. Z kronikarskiego obowiązku odnotuję, że przez imprezę przewinęli się tak świetni sędziowie jak: Grzegorz Ziemblicki, Tomasz Kudlicki, Marek Ćmikiewicz, Janusz Calik, Dariusz Zapolski, Robert Mordal, Adam Wierzman, Marcin Miszkiewicz, śp. Zdzisio Wojciechowski i wielu innych. Trudno nie wspomnieć też legendarnego Rysia Buczmy, który sędziował jeszcze grubo po 80-tce a pamiętał turnieje z lat 60-tych. Z rozrzewnieniem wspominam też pierwsze kroki sędziowskie na turnieju mojego wychowanka Marcina Animuckiego, który później „zdradził” koszykówkę dla „kopanej”, ale z jakże dobrym skutkiem. Na pierwsze turnieje ciągnąłem też mojego kolegę z parkietu Adriana Lisa, ojca - robiących dziś furorę na parkietach 1 ligi - braci Lisów.

Po kilku latach nie miałem żadnych problemów z obsadą sędziowską. Pamiętajmy, że nie oferowaliśmy żadnego wynagrodzenia i początki nie były łatwe. Ale np. w latach 2005-06 do sędziowania turnieju ustawiała się kolejka chętnych sędziów ligowych, a turniej zaszczycił swoją obecnością sam szef KS Zbigniew Szpilewski. Zresztą – tak mu się spodobało w Zakopanem, że z Krupówek nie dojechał na otwarcie turnieju, gdyż lunch w towarzystwie ówczesnego Prezesa PLK Janusza Wierzbowskiego nieco się przedłużył..

A później każdy z nas poszedł w swoją stronę. Zaczęliśmy skupiać się na swoich projektach i – jak to w życiu bywa – zaczęło brakować czasu. Adam Romański szukał swojego miejsca i zaczął zacieśniać współpracę z PLK, podobnie Adam Greczyło. Ja powoli kończyłem z sędziowaniem i coraz bardziej pochłaniała mnie praca w zarządzie PZKosz. Turniej zaczął podupadać. Tradycyjne redakcje rozsypywały się, jak domki z kart, rozwój internetu dopełnił dzieła zniszczenia.

Dlatego tym bardziej cieszę się, że Piotrowi Kwiatkowskiemu – nie bez trudu – udało się ten ważny event uratować i na nowo go wskrzesić. Już w innej scenerii - w nowoczesnej hali, w przebudowanym hotelu z windami. Mam jednak nadzieję, że widok kręconych schodów przy recepcji i siedzących na nich polemistów w „księżycową jasną noc” pozostanie w naszej pamięci.

No i Giewont ten sam.

Grzegorz Bachański